Nee, het is geen Drentse uitvoering van het lied van Sting, maar een verhaal over Marije Cornelissen.

Ze werd geboren in Stiens, Friesland maar is getogen in Emmen. In 1992 ging ze Internationale Betrekkingen studeren in Utrecht en werd daar actief lid van GroenLinks. Ze is vijf jaar lang, van 2009 tot 2014, met grote inzet en veel enthousiasme Europarlementariër geweest voor GroenLinks. Jammer genoeg kwam ze in 2014 op een onverkiesbare plaats terecht en moest ze een andere invulling zoeken om haar idealen waar te maken. Ze had een half jaar de tijd (en geen drie jaar zoals onze Tweede Kamerleden krijgen als ze niet worden herkozen) om een andere baan te zoeken en besloot uiteindelijk om als zzp’er een eigen consultancybureau op te zetten.

In die hoedanigheid kon ze haar werk voortzetten: zich sterk maken voor emancipatie en vrouwenrechten, homorechten en  de Balkanlanden ondersteunen bij het ontwikkelen van een goed sociaal stelsel en bijbehorende wetgeving.

Als voorvechter van gelijkwaardige behandeling van vrouwen werd ze in november 2015 gekozen tot Nederlandse vrouwenvertegenwoordiger bij de Verenigde Naties. Dat hield onder meer in dat ze in oktober de vergadering van de VN mocht toespreken. Dat gebeurde in het Third Committee, dat zich speciaal met vrouwenzaken bezighoudt. Haar toespraak had ze toegespitst op vrouwen en klimaatverandering. Ze vertelde twee verhalen van vrouwen, boerinnen,  die op een heel verschillende manier door de klimaatverandering geraakt werden: Sushila Khari uit Nepal en Mariëlle Gijsbers uit Nederland.

Door extreem weer is Sushila’s oogst vernield. Als vrouw is ze verantwoordelijk voor het halen van water, vooral in de winter besteed ze hierdoor uren aan het zoeken van water voor haar familie. De lokale landbouworganisatie biedt kennis over hoe boeren hun strategieën kunnen aanpassen, maar deze kennis is alleen toegankelijk voor mannen. Wat Sushila nodig heeft zijn betrouwbare waterbronnen dicht bij huis en kennis over hoe ze haar veranderende land kan bebouwen. 

Mariëlle verbouwt bloemen en asperges. Stortregens en hagelstenen zo groot als pingpongballen hebben haar kassen vernield. Ze heeft grote financiële schade en is haar planten verloren. Wat Mariëlle nodig heeft, is dat dit soort destructief weer een uitzondering blijft, zodat ze haar bedrijf kan opbouwen. 

De boerinnen hebben veel gemeen, maar er is één groot verschil. Voor Mariëlle is het de vraag of de verzekering de kosten dekt van het herbouwen van haar bedrijf. voor Sushila is het een vraag van leven of dood voor haar familie.

De verhalen van de vrouwen en de volledige tekst van Marije’s statement is te vinden op de website van de Vrouwenraad. (http://www.nederlandsevrouwenraad.nl/html/index.php?paginaID=3043)

Haar activiteiten in het afgelopen jaar hebben een vervolg gekregen: op 20 oktober werd het Nationaal Comité van UN Women gelanceerd, waarvan Marije algemeen directeur is geworden. UN Women Nederland richt zich op bewustwording en ook op het werven van fondsen om wereldwijd projecten te realiseren. In 90 landen zijn projecten gestart om het leven van vrouwen te verbeteren en om druk op regeringen uit te oefenen en zo te komen tot betere wetgeving en beleid op het gebied van vrouwenrechten. Meer informatie (ook om te doneren) is te vinden op de website van UNWomen (http://unwomen.nl/).

Op mijn vraag wat ze het meest speciaal vond aan haar bezoek aan New York en de Verenigde Naties antwoordde ze dat het overweldigend was om in dat immense gebouw te zijn, dat ze het heel bijzonder vond om zich onderdeel te voelen van deze enorme organisatie waarvan bijna alle landen van de wereld lid zijn en dat al die landen, hoe verschillend ook, toch met elkaar samenwerken om van de wereld een betere plaats te maken voor iedereen.

Als haar moeder ben ik heel trots op haar zoals ze zich blijft zich inzetten voor een wereld waarin gelijkwaardigheid niet meer alleen een woord is, maar voor steeds meer mensen de dagelijkse werkelijkheid.

Ze woont in Amsterdam en voedt haar twee zonen op tot mannen die hun levens niet laten leiden door stereotype ideeën van wat mannen en vrouwen zouden moeten doen en zijn.

 

Dirkje Scholte, fractiemedewerker GroenLinks Emmen